ผมนั่งกับพื้นอยู่ที่หน้าเกทอยู่นานสองนาน จนครั้งสุดท้ายที่แวะไปดูที่บอร์ด ผมก็พบว่าเที่ยวบินของผมก็ถูกยกเลิกแล้ว
หลักจากเดินไปติดต่อตรงโน้นที ตรงนี้ที ผมก็ได้ทราบว่าผมต้องรอให้การบินไทยยกเลิกตั๋วเครื่องบินของผม เพื่อนำไปยื่นต่อ ตม. หลังจากนั้นผมจึงจะกลับออกไปนอกสนามบินได้
หลายคนแนะนำว่าออกไปก็เจอพันธมิตรปิดกั้นอยู่ ก็กลับบ้านไม่ได้เหมือนเดิม น่าจะอยู่ในสนามบินจนเช้า อีกอย่างเคาน์เตอร์การบินไทยก็ไม่มีเจ้าหน้าที่อยู่แล้ว จะยกเลิกตั๋วเครื่องบินก็ยังไม่ได้
คนที่ให้ข้อมูลแก่ผมก็ไม่ใช่ใครที่ไหน ก็เป็นน้องผู้หญิง 2 คนในชุดสีม่วงของพนักงานการบินไทยนั่นเอง น้องทั้งสองคนน่าจะเป็นกราวด์ ในตำแหน่งที่ไม่สูงพอจะดำเนินการเรื่องตั๋วให้ผมได้ แต่น้องเขายืนอยู่ตรงกลางทางเดิน คอยตอบคำถามของคนที่ผ่านไปผ่านมาอย่างขะมักเขม้น ถึงแม้น้องเขาช่วยอะไรได้ไม่มาก แต่ผมประทับใจน้องทั้งสองคนนั้นที่ความมีน้ำใจ และความมีจิตใจของการให้บริการของน้องเขา ในขณะที่เจ้าหน้าที่ระดับสูงกว่านี้กลับบ้านไปแล้ว แต่น้องสองคนยังยืนตอบคำถามตามความสามารถที่ตนจะทำได้ อย่างไม่ท้อถอย
ผมกล่าวกับน้องทั้งสองคนว่า "ขอบคุณครับที่ยังอยู่แถวนี้"
ผมไม่รู้ว่าคนที่อยู่ในสนามบินเขากลัวอะไร แต่เขาพากันกลับบ้านไปก่อนเวลาแล้ว บางร้านก็เก็บสินค้าออกจากตู้ทั้งหมด อาจเป็นเพราะเวรต่อไปไม่มารับช่วง และตัวเองก็กลัวว่าจะไม่ได้กลับบ้าน จะทิ้งร้านก็กลัวของหาย หรือว่ากลัวพันธมิตรจะบุเกข้ามาทำลายข้าวของ
ไม่มีใครรู้หรอกครับ เพราะเขาทำงานกันอย่างไม่มีแผนนี่ครับ
สำหรับผม มันเป็นภาพที่แปลกตามากเลย ที่ได้พบร้านในสนามบินซึ่งเคยเปิดสว่างไสวตลอดเวลา แต่ตอนนี้กลับปิดเหลือแต่ร้านโล่ง ๆ ลองนึกภาพสิครับ ถ้าคุณเห็นร้าน 7-11 สาขาใกล้บ้านคุณปิดตอนกลางคืน มันจะแปลกตาขนาดไหน
ผมได้ทราบว่าเคาน์เตอร์การบินไทยจะเปิดตอนตี 5 ครึ่ง เพื่อจะช่วยเคลียร์ปัญหาเรื่องตั๋ว และต่อมาก็ได้ทราบว่าเลื่อนออกไปเป็น 7 โมง เพราะพันธมิตรปิดถนนอยู่ การจะเข้ามาภายในสนามบินน่าจะเป็นเรื่องลำบากเกินไป
เอาล่ะ ด้วยผลงานของพันธมิตร ผมจะต้องหาที่หลับนอนในสนามบินระดับโลกสำหรับคืนนี้แล้วล่ะ
สมัครสมาชิก:
ส่งความคิดเห็น (Atom)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น